بخش های درگیر مغز در بیماری پارکینسون

تحقیقات جدید نشان داده اند که قشر جلوی مغز در مشکلات مربوط به راه رفتن، از جمله بروز ببیماری پارکینسون ، نقش مهمی ایفا می کند. قشر پیشین مغز در عملکردهای شناختی، مانند فکر کردن، منطق و به خاطر سپردن، اهمیت بالایی دارد. این یافته های جدید دیدگاه جدیدی نسبت به مشکلات راه رفتن است و می تواند روش های درمانی جدیدی به دنبال داشته باشد.

بیماری پارکینسون یک اختلال مزمن و پیشرونده است. بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب با کشش پا راه می روند. و قدم های آنها به طور متناوب آهسته یا سریع خواهد بود. گاهی نیز در محل خود ثابت می شوند. تمام این علائم در کنار یکدیگر راه رفتن پارکینسون نامیده می شوند. همراه با کاهش تحرک بیمار، اختلال در راه رفتن خطرات زیادی در پی خواهد داشت.

بیشتر بخوانید : اثرات بلند مدت و کوتاه مدت بیماری های مغز و اعصاب

محققان از بیماران پارکینسون خواستند تا راه بروند و همزمان یک فعالیت ذهنی نیز انجام دهند، مانند نام بردن میوه ها یا تفریق اعداد. با انجام این کارها، راه رفتن آنها آهسته تر و دارای پایداری کمتری می شد، این بیماران بدون انجام فعالیت ذهنی راحت تر راه می رفتند. این امر نشان داد که استفاده از منابع شناختی در زمان راه رفتن در بیماران پارکینسون منجر به بروز مشکلاتی در فرایند راه رفتن می شوند. اسکن مغز بیماران مبتلا به پارکینسون نشان داد که قشر جلوی مغز این بیماران حتی در هنگام تصور راه رفتن نیز فعال شد.

فعالیت بیش از اندازه قشر جلوی مغز در افراد مبتلا به پارکینسون دارای یک اثر دو جانبه می باشد. ز آنجا که قشر جلوی مغز اشباع شده است. قادر به انجام عملکردهای دیگر نیست. و در نتیجه منجر به بروز اختلال در راه رفتن و ایجاد نقص های شناختی می شود. جفری هاسدروف، یکی از متخصصان، در این زمینه می گوید. افزایش فعالیت در زمان راه رفتن طبیعی فرد مبتلا به بیماری پارکینسون توانایی های وی در شناخت منابع دیگر را محدود می کند. این امر حتی خطر افتادن فرد را نیز تشدید می کند.